Het begon met een ongezellige zomervakantie aan het einde van de coronatijd. Vanwege personeelsgebrek was de dagbesteding dicht. De medewerkers die niet op vakantie waren, werkten extra diensten en de cliënten waren de hele dag in de woning. Ook in huize Van den Heuvel was het niet super gezellig. Sandra, zorgcoördinator op De Loop 10, zat met twee kinderen thuis die zich stierlijk verveelden. En dat terwijl ze meer moest werken dan haar lief was.
Eva was veertien op dat moment. Ze zit op het praktijkonderwijs en vindt het moeilijk om zichzelf te vermaken. Later wil ze, net als haar moeder, in de zorg werken. De hele vakantie samen met haar broertje thuis zitten, daar werd ze niet vrolijk van. “Eva ging al wel vaker mee naar het werk, dus ik dacht: ik neem haar mee”, zegt Sandra. Het bleek een gouden greep. En het begin van iets moois.”
Kan ze dat wel?
Op de woning waar Sandra werkte, kwamen de extra handjes van de behulpzame Eva goed van pas. Maar… kan de jonge puber dat wel allemaal? Sandra: “Soms moet je eerst even investeren, voordat je kunt profiteren. In een klein boekje schreef ik de instructies voor Eva. Waar ligt alles, hoe maak je het bed op, waar moeten de waszakken naartoe? Dat boekje was een mooie houvast voor Eva.”
Eva genoot zichtbaar van het werk. En ook de collega’s zagen steeds meer dat ze hun werk uit handen nam. Als Eva een aantal praktische klusjes voor haar rekening kon nemen, ontstond er meer tijd voor de cliënten.
Het instructieboekje gaat mee
Toen de vakantie achter de rug was, ging Eva weer naar school. Om praktijkervaring op te doen, werkte ze met haar klas elke dinsdag bij een logistiek bedrijf in Deurne. “Maar dat vond ik helemaal niet leuk”, zegt ze. “Ik wilde liever bij ORO werken. Ook omdat ik later toch naar de zorg wil.”
Sandra stapte naar haar wijkmanager, die maakte kennis met Eva en toen ook haar school akkoord was, was de puzzel gelegd. Eva hoefde niet meer naar het bedrijf, maar mocht voortaan elke dinsdag meehelpen bij De Loop 6. Het instructieboekje van Sandra ging mee, werd aangepast aan de situatie in de nieuwe woning en al snel had Eva haar draai gevonden. En wat met één dag per week begon, werd later in het jaar uitgebreid naar drie dagen, waarvan één dag op De Loop 14, bij jongeren. “Ik vind het leuk om met jongeren te werken.”
Mijn plekje gevonden
Sinds die tijd is er weer het nodige veranderd. Als we in het vroege voorjaar langs de woningen van De Loop wandelen, is Eva druk aan het werk. Ze heeft inmiddels een nul-uren contract, loopt nog stage en werkt bijna ieder weekend en in de vakanties. Maar dan in loondienst. “Ik zou graag willen doorstromen”, zegt ze. “Misschien is niveau 2 voor mij wel haalbaar, maar dat weet ik nog niet. De hele week werken is teveel belasting en bovendien wil ik mijn school verder afmaken. Ik zou uiteindelijk wel graag meer in de zorg willen werken. Nu doe ik vooral ondersteunende taken, maar ik wil straks wel meer doen. Of ik mijn plekje hier heb gevonden? Ja, absoluut. Ik vind het heel fijn hier.”
Niet onderschatten
Ook moeder Sandra kijkt terug op een geslaagd ‘experiment’. De arbeidsmarkt vraagt om creativiteit. Ik vind dat we mensen zoals Eva, mensen die een praktijkopleiding volgen, mensen met een rugzakje, niet mogen onderschatten. Ze kunnen echt veel druk op een groep wegnemen. En je biedt jongeren als Eva meteen een kans om zich te ontwikkelen. Ze is in die tijd dat ze hier rondloopt enorm gegroeid. Ze doet ‘echt’ werk, wordt gewaardeerd en leert ontzettend veel. Wat eerst een wat verveelde dochter op de bank tijdens een vakantie was, is uitgegroeid tot een nieuwe collega. Volgens mij kent dit verhaal alleen maar winnaars.”
