Als Jantine op Heertgank 17 de kamer binnenloopt, fleurt Rudger op. Een teken van herkenning, een voorzichtige lach. Rudger loopt naar de kapstok. Hij weet het precies. Als Jantine komt, komt die speciaal voor hem. Ze gaan samen wandelen. Even alle aandacht voor hem alleen. Hij straalt.
Vrijwilligerswerk. Dat is iets voor oude mensen of mensen die geen werk hebben. Maar zeker niet voor iemand die een drukke baan heeft en daarnaast ook nog bezig is met een veeleisende studie. Toch? Jantine Vereijken (29) uit Bakel moet er hartelijk om lachen. “Ik denk dat iedereen heel makkelijk een uurtje per maand vrijwilligerswerk kan doen, net zoals ik”, zegt ze als de wandeling er een half uurtje later weer op zit. “Als ik thuis zou zijn zou ik misschien ook even een wandelingetje maken. Nu, met Rudger, maak ik er meteen iemand heel blij mee. Ik vind het leuk en fijn om op deze manier iets voor iemand te kunnen betekenen. Hoe klein het ook is.”
Uitdaging
Jantine is inmiddels al meer dan zes jaar vrijwilliger bij ORO. Ze maakte al kennis met vrijwilligerswerk tijdens haar universitaire studie tot orthopedagoog. Na haar studie zette ze dit door bij ORO. “Ik heb een jaar lang bij Steengoed, een woonlocatie voor kinderen en jongeren in Bakel, op vrijdagmiddag mee spelletjes gedaan. Toen ik een baan kreeg kon dat niet meer. In diezelfde periode ben ik toen ook bij Rudger begonnen. Ze zochten op Het Rijtven bezoekvrijwilligers voor bewoners met weinig contacten. Het was moeilijk om voor Rudger iemand te vinden omdat hij niet praat en soms ook wat moeilijk in gedrag is. Vanwege mijn opleiding dachten ze dat het misschien wel iets voor mij zou zijn. Die uitdaging nam ik graag aan.”
Herkenning
‘Verwacht niet dat hij je ooit gaat herkennen’, gaf de begeleiding al aan Jantine mee toen ze haar vrijwilligersklus startte. “Maar dat deed hij na de derde keer al”, reageert Jantine. “Hij straalt, geeft me soms een knuffel en tijdens het wandelen pakt hij af en toe mijn hand. Hij vindt het fijn als ik kom.”
Jantine en Rudger wandelen eens per maand over Het Rijtven. Niet te ver want Jantine vindt het wel fijn als er begeleiding in de buurt is. “Soms wil hij niet meer. Dan gaat hij rondjes lopen. Ik weet ondertussen wel hoe ik daarmee moet omgaan, maar ook omdat hij toch een kop groter is dan ik, vind ik het wel fijn om op het terrein te blijven.”
De gesprekken tussen Jantine en Rudger? Jantine lacht. “Een gesprek kan natuurlijk niet, omdat Rudger niet kan praten. Ik klets wel wat. Vraag hoe zijn dag was, of hij gewerkt heeft. Hele simpele dingen. Het is belangrijk dat hij weet dat ik er speciaal voor hem ben. Ik loop naast hem. We zijn samen, dat gevoel.”
Een uurtje!
Op werkgebied heeft Jantine inmiddels een omslag gemaakt. Ze is werkzaam als psycholoog en volgt daarnaast een opleiding tot GZ-psycholoog. Kan ze het nog steeds combineren met haar vrijwilligerswerk? “Natuurlijk kan dat. Het is een uurtje in de maand. Een uurtje! Waar hebben we het over. Stoppen komt helemaal niet in me op. Rudger vindt het -meestal- leuk om te wandelen, na afloop doen we een puzzeltje of ik blijf nog even op de groep kletsen. Het is een kleine moeite en ik weet dat ik Rudger er een groot plezier mee doe.”
