Janne en Piet. De eerste net twintig, de andere dichtbij de zeventig. De grootste gemeenschappelijke deler? Als ze samen aan de koffie zitten stralen ze allebei van oor tot oor. Janne is de begeleider, het maatje, van Piet die sinds de opening van het nieuwe appartementencomplex in Someren in Paulushof woont. Met enige regelmaat hebben ze het samen nog over hun verleden. Een verleden waarin Piet de kleine Janne nog net op tijd kon behoeden voor een ernstig verkeersongeluk.
Het zal 2006 geweest zijn. Ongeveer. Peuter Janne speelt in de tuin van het ouderlijk huis aan de Munnekenstraat in Someren. Op weg naar nieuwe ontdekkingen ziet Janne dat de poort van de tuin open staat. Het avontuur lonkt, maar wat Janne niet weet is dat achter die poort het verkeer over een drukke Somerense straat raast. In de aanpalende tuin woont Piet Hoefnagels al geruime tijd. Hij wordt begeleid door ORO en hij is, zoals zo vaak, aan het werk in de tuin. Piet ziet het gevaar, bedenkt zich geen moment, rent achter Janne aan en weet de peuter nog net te behoeden voor een kleine ramp.
Gordijn even aan de kant
“Ik ken Piet al mijn hele leven”, vertelt Janne, jaren later in een van de knusse gemeenschapsruimten van Paulushof. “Hij zwaaide altijd als ik uit school kwam. Vaak was hij in de tuin en als het slecht weer was zat hij voor zijn raam. Dan ging het gordijn even aan de kant en dan zei hij me goeiedag. Piet was onze buurman. Een aardige, vriendelijke man. Die me dus ook nog een keer gered heeft. Of ik dat zelf nog weet? Nee, dat heeft mijn moeder me verteld. Ze was er flink van geschrokken.”
De stoute schoenen aan
Omdat Janne inmiddels met een zorgopleiding was begonnen, was ze begin vorig jaar op zoek naar een nieuwe stageplek. In die tijd sprak haar moeder toevallig even met Piet. “Ze moet maar bij ons komen werken want het is hier hartstikke leuk”, zei hij. Moeder vertelde het tegen Janne en die trok de stoute schoenen aan. “Waarom niet, dacht ik. Paulushof is dan niet naast ons huis, maar wel heel dicht in de buurt. Ik ben er gewoon naar toe gegaan en een paar dagen later had ik hier een stageplek.”
Vast contract
Die stageplek werd, nadat ze vorig jaar haar opleiding succesvol afrondde, omgezet in een baan en inmiddels heeft ze een vast contract. “Superleuk dat ik Piet hier nu weer tegenkom”, zegt ze. En daar is Piet het helemaal mee eens. “Ik vind het wel gezellig, ja. Dat mijn buurmeisje hier nu ook werkt.” “Tja, zonder Piet had ik hier nu misschien wel niet gezeten. Wie weet wat er was gebeurd als hij mij niet had tegengehouden. Het zorgt voor een bijzondere band tussen ons.” Piet hoort het lachend aan. “Ik ga dadelijk weer lekker in de tuin werken. Of de was opvouwen. Samen met Janne, ja. Gezellig!”
Ook een gezellige buurvrouw
In de Munnekenstraat heeft Janne ondertussen een nieuwe buurvrouw. “Mandy! Ook een leuke en gezellige buurvrouw. Maar de poort van de tuin hoeft ze gelukkig niet meer in de gaten te houden, hè Piet?” “Nee, gij zult niet meer zo de straat op lopen. Gelukkig maar, want nou ben ik er niet meer om je tegen te houden.”
