Al meer dan veertig jaar zijn Els en Marianne vriendinnen. Die vriendschap begon toen Els op het Rijtven woonde en Marianne als jonge verpleegkundige daar kwam werken. Marianne werd bezoekvrijwilligster en Els werd onderdeel van haar familie. “En dat blijft ze”, klinkt Marianne vastbesloten. “Els hoort er helemaal bij.”
Ze zitten samen aan de koffie in de Honingpot. Els houdt de hand van Marianne vast. Ondertussen vertelt ze honderduit en ondersteunt ze haar verhaal met handgebaren. Marianne lacht. “De vriendschap ontstond toen ik op Het Rijtven kwam werken”, zo verklaart Marianne Kruijthoff haar rol als bezoekvrijwilligster. “De andere bewoners gingen destijds in het weekend naar huis of kregen bezoek, maar voor Els was er op dat moment door omstandigheden niemand. Ik heb haar toen een paar keer mee naar mijn ouders genomen, we zijn samen wat dingen gaan doen en zo is de band gegroeid.”
Momenten voor mezelf
Langzaam maar zeker werd Els deel van de familie. De drie baby’s van Marianne heeft ze allemaal in haar handen gehad. “Onze kinderen zijn opgegroeid met Els. We gingen met haar wandelen, samen zwemmen, koffie drinken, gewoon leuke dingen doen. En Els vindt heel veel leuk.”
Ook toen Marianne niet meer bij ORO werkte, bleef de band bestaan. Iedere dinsdag zwemmen ze samen op Het Rijtven en ook als er hulp nodig is bij activiteiten in haar huis op de Vennen of als er een speciaal uitje op het programma staat, is Marianne van de partij. “Els voelt als familie”, zegt ze. “Met dat verschil dat bij je familie dingen soms als een verplichting voelen. Daar is bij Els geen sprake van. De momenten met Els zijn momenten voor mezelf. Ik zie het nooit als een belasting en ik geniet er enorm van. Net als Els.”
Mooie samenwerking
Dat Els ook geniet van het gezelschap van Marianne, dat is wel duidelijk. Als ze het huis binnenkomt, wordt ze ontvangen door een blije en enthousiaste Els die haar meteen een dikke knuffel geeft. “Toen Els een tijdje geleden niet zo goed in haar vel zat, vroeg de begeleiding ook aan mij of ik een keer met hen wilde praten. De signalen die ik gaf hebben ze ook echt gebruikt om de begeleiding aan te passen. Die samenwerking vind ik mooi. En de oude Els is nu gelukkig weer terug.”
Ook de kleinkinderen
Na veertig jaar denkt Marianne er nog geen moment over om te stoppen met haar ‘werk’ als bezoekvrijwilliger. “Ik kán er niet mee stoppen en ik wíl er niet mee stoppen. Maar dit is ook geen werk, geen belasting voor mij. Integendeel. Els hoort bij mij en bij mijn familie. Dit contact, deze band is voor het leven.
Inmiddels is echtgenoot Bram binnengekomen. Met kleinkind Sienna op de arm. Els glundert. Laat de hand van Marianne even los en begroet de peuter. “Tja, ook de kleinkinderen groeien op met Els”, zegt Marianne. “Mooi toch!”
