Ze waren niet tevreden. De begeleiders van de bewoners van de appartementen aan de Tjerk Hiddesstraat in Helmond wilden verandering. Meer uitgaan van de wensen van de bewoners, minder kijken naar het eigen rooster. Twee jaar later kijken zowel bewoners als begeleiders tevreden terug op het resultaat dat mede werd ingezet door de methodiek SGW.
In de appartementen aan de Tjerk Hiddesstraat wonen gemiddeld ongeveer veertig cliënten van ORO. Ze krijgen ondersteuning en begeleiding van zo’n twintig medewerkers waarvan de meesten parttime werken. De ene cliënt heeft behoefte aan een goed gesprek, de andere wil geholpen worden met praktische zaken zoals het huishouden en koken en weer een andere cliënt gebruikt medicatie en moet daarbij geholpen worden. De behoeften zijn uiteenlopend.
Klok was onverbiddelijk
Tot twee jaar geleden kreeg elke bewoner standaard elke dag een half uurtje bezoek van een van de begeleiders. Dat werd strak ingepland. “Maar daar zaten best nadelen aan”, vertelt Sabine Roijackers, een van die begeleiders. “Het was echt een ‘half-uurtje-cultuurtje’. Wilde een bewoner wat dieper over sommige dingen praten, dan ging dat niet, want de klok was onverbiddelijk. Bovendien kwamen er veel verschillende medewerkers bij de bewoners. Er was wel dagelijks contact, maar de kwaliteit van dat contact, daar hadden we zo onze vraagtekens bij. We vonden dat onze bewoners meer verdienden. Maar daarvoor moesten we wel ons vaste rooster loslaten.”
Ik ben wel kieskeurig
Ook in het bewonersoverleg werden steeds vaker vraagtekens gezet. Pieter-Jan, die al sinds de opening van de appartementen aan de Tjerk Hiddesstraat woont, onderschrijft dat. “Ze kwamen een half uurtje. Met sommige medewerkers kan ik goed opschieten, maar ik ben ook wel kieskeurig. Dan zeg ik niet veel. En in een half uur kun je ook niet veel vertellen. Ik vond dat niet zo fijn, nee.”
Samen kijken wat uitkomt
In het nieuwe systeem mochten de bewoners zelf kiezen. Wil je gewoon elke dag een half uurtje en maakt het je niet veel uit wie er komt, prima. “Maar veel bewoners kozen voor een nieuwe werkwijze”, vertelt Sabine. “Daarvoor maakten we een ‘clubje’ rond de cliënt. Een team van vier of vijf medewerkers, waaronder de zorgcoördinator van de bewoner. Die medewerkers zorgen voor de begeleiding. Samen met de bewoner worden ook de begeleidingsmomenten gekozen. Pieter-Jan: “Ik vind het bijvoorbeeld fijn als ze samen met mij de vogelkooi schoonmaken. Een van de begeleiders helpt me op medisch gebied en tegen Sabine vertel ik eigenlijk alles want daar kan ik goed mee praten. Ik vind het fijn dat ik steeds dezelfde mensen zie. En dat er wat meer tijd is. Dat half uurtje per dag kwam soms best ongelegen. Nu kijken we samen wat het beste uitkomt.”
Speciale band
Ook Jan, die regelmatig een kopje koffie drinkt met Pieter-Jan, is blij met het clubje dat rondom hem is geformeerd. “Met begeleiders die je vaker spreekt krijg je toch een speciale band. En je kunt eens wat leuke dingen afspreken. Samen koken, een keer naar de stad of met een begeleider die je goed kent naar een afspraak bij de dokter bijvoorbeeld.”
Hier zijn we trots op
Sabine en haar collega’s zijn blij met de verandering. Ze vindt ook dat de begeleiding beter is geworden. “Je voelt je nu meer verantwoordelijk voor de bewoners die je begeleidt. Je signaleert eerder, omdat je een hechtere band met iemand opbouwt. Je overlegt met vier of vijf begeleiders over hoe het gaat, of de bewoner lekker in zijn vel zit en waar we extra aandacht aan moeten besteden. Ik denk echt dat we nu beter tegemoetkomen aan de wensen en behoeften van onze bewoners. Dat is iets waar we best trots op mogen zijn.”
