Het gaat goed met Simone! En dat is wel eens anders geweest. Acht jaar geleden kregen de problemen die haar al lang achtervolgden een naam: PTSS, het posttraumatisch stressstoornis. Werken ging niet meer, constateerde het UWV. Vrijwilligerswerk wel! Bij ORO. Daar hervond Simone langzaam haar zelfvertrouwen. Én durfde ze de stap naar de arbeidsmarkt weer aan. “Ik ga nooit meer terug naar vroeger.”
Simone Driessen zit aan de telefoon achter de balie in De Waag op Het Rijtven. In dit kantorengebouw zit ook de zorgcentrale van ORO. Hier komen de meldingen binnen van de alarmen en sensoren op de verschillende locaties. Simone en haar collega’s monitoren de meldingen en ondernemen de noodzakelijke acties. “Ik vind het heerlijk werk”, zegt Simone. “Sinds dit jaar heb ik een vast contract. Ik word nog wel begeleid door Ambitie, maar wie weet, misschien kan ik dat in de komende tijd ook afbouwen.”
Écht werken
Het positieve verhaal van Simone begint bij haar vrijwilligerswerk. Thuis zitten was, ondanks het feit dat ze is afgekeurd, geen optie. Simone ging aan de slag in Café De Honingpot en op een van de woonlocaties van ORO. “Dat ging steeds beter”, vertelt ze in haar pauze. “Ik ging steeds meer werken. Op een bepaald moment had ik zoveel zelfvertrouwen dat ik langzaam durfde te denken en te dromen over écht werken.”
Simone ging in gesprek met het UWV. Die hadden haar immers niet voor niets afgekeurd. “De arbeidsdeskundige zag het eigenlijk wel zitten. Met begeleiding zou ik het wel eens mogen proberen.”
Onzekerheid
Bij Ambitie, het ORO-onderdeel dat zich bezighoudt met arbeidsintegratie, begon Simone met een Werk-Fit traject. Daarna startte ze op een woonlocatie. “Maar dat viel tegen”, zegt ze. “Werken op een woongroep betekent veel schakelen en vooral veel prikkels. Teveel voor mij, bleek al vrij snel. Ik viel weer in de valkuilen van vroeger. Dat uitte zich vooral in wantrouwen en onzekerheid. Als er gepraat werd, dacht ik dat het over mij ging. Dat ze niet tevreden waren over me. Dat was niet zo, maar dat zit er heel erg in bij mij. Dan gaat mijn stemming schommelen en voel ik me onzeker en rot.” Ook bij een andere locatie in de zorg ging het niet zoals gehoopt.
Een luisterend oor
Via, via hoorde Simone over het werk bij de zorgcentrale. Niet rechtstreeks in de zorg, maar toch. “Ik trok de stoute schoenen meteen weer aan. De eerste pogingen waren niet gelukt, maar ik voelde wel dat ik klaar was voor een terugkeer in het arbeidsproces. De zorgcentrale leek mij een fijne werkplek.” Manager Wilbert de Groot toonde een luisterend oor. “ORO is er voor het geluk van mensen. Zeker ook van mensen met een rugzakje. We hadden wel wat ruimte in het team en het was voor mij niet meer dan logisch dat we Simone een kans zouden geven.”
Kan ik dit wel?
Willeke Groenen begeleidde Simone vanuit Ambitie in het afgelopen jaar. “Ik heb Simone enorm zien groeien”, zegt zij. “Mijn rol? Ik sta naast haar. Ik denk met haar mee, beweeg met haar mee. In het begin was ze soms best een beetje paniekerig. Kan ik dit wel? Zijn ze wel tevreden over mij? Dat wantrouwen zit heel erg diep. Maar ze heeft zich enorm goed ontwikkeld.”
Wilbert de Groot onderkent dat. “Dit soort trajecten vereisen veel zorgvuldigheid”, vindt hij. “Je kunt mensen ook heel erg beschadigen. Simone is niet zomaar een goedkope kracht, maar iemand waar je als organisatie ook in moet willen investeren. Gelukkig hebben we hier Ambitie die dat proces goed ondersteunt.”
Die tijd is geweest
Inmiddels is Simone een gewaardeerde kracht. Nu nog met begeleiding, misschien over een tijdje niet meer. Wilbert: “Ik zie steeds meer balans. Simone excelleert op sommige aspecten, is zelfverzekerder en groeit naar een volwaardige collega. Die best nog eens een probleem zal hebben, maar hebben we dat niet allemaal? Er is sprake van wederzijds vertrouwen en dat is een goede basis.” Simone: “Ik mag ook soms van slag zijn. Dat kan ik inmiddels ook accepteren van mezelf. Ik kan ermee omgaan. Dat geeft mij ook het vertrouwen dat ik nog verder kan doorgroeien. Ik ga nooit meer terug naar vroeger. Die tijd is geweest.”
